7 października 1918 Rada Regencyjna wydała orędzie ogłaszające powstanie niepodległej Polski. 12 października Regenci wydali natomiast orędzie, w którym ogłosili przejęcie władzy nad Polską Siłą Zbrojną oraz ogłosili rotę nowej przysięgi wojskowej, co równało się z powstaniem Wojska Polskiego. Na mocy tych aktów, do tworzonego WP wszedł szwadron kawalerii dawnej Polskiej Siły Zbrojnej. Szwadron ten stał się zalążkiem polskiej kawalerii. 4 listopada 1918 pierwszy szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego gen. Tadeusz Rozwadowski wydał historyczny rozkaz "L. 7", nakazujący organizację "dywizji jazdy". Odpowiedzialnym za formowanie tej jednostki miał być mjr Belina, poszczególne pułki mieli objąć majorowie: Dziewicki, Waraksiewicz, Stefan Strzemieński oraz Dziewulski.

 29 kwietnia 1924 Minister Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysław Sikorski przemianował wszystkie instytucje, formacje i zakłady noszące w nazwie miano "jazda" na "kawaleria" oraz rozkazał nanieść odpowiednie poprawki we wszystkich rozkazach, rozporządzeniach, instrukcjach itp.

 Wiosną 1937 wprowadzona została nowa organizacja pokojowa kawalerii. Rozformowane zostały trzy brygady dwupułkowe (XII, XIII i 17 BK), a pułki wcielono do innych brygad. Na skutek tych zmian dowództwo 2. Dywizji Kawalerii zostało w praktyce pozbawione podległych mu jednostek, lecz istniało jeszcze do 1939.

 W wyniku kolejnej reorganizacji przeprowadzonej 1 kwietnia 1937 r. pozostało 11 brygad (5 czteropułkowych i 6 trzypułkowych), które otrzymały jednolite nazwy od rejonów kraju, wśród których stacjonowała BK "Bydgoszcz" – Pomorska Brygada Kawalerii, w skład której wchodził 2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich w Starogardzie.