W piątek 11.09.2020 r. wzięliśmy udział w polowa msza św. odprawionej przez proboszcza parafii pw. św. Maksymiliana Marii Kolbego w Skarszewach Dariusza Lemana. Odprawiono ją w intencji zamordowanych ok. 80 Polaków przywiezionych z okolic Kościerzyny przez niemieckich żołnierzy do czarnocińskiego lasu.

fot. Urząd Gminy Skarszewy

Jak co roku Szwadron 2. Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich był obecny na uroczystościach w Krojantach, które w tym roku z powodu pandemii były bardzo skromne. Nie odbyła się inscenizacja, nie odprawiono także mszy świętej. Jedynie przy obelisku upamiętniającym poległych ułanów delegacje złożyły kwiaty. Nie zabrakło władz gminy, przedstawicieli wojska, mieszkańców, spadkobierców tradycji ułańskiej i delegacji szkoły w Nowej Cerkwi.

fot. S.K. (czas.tygodnik.pl)

1 września 2020 r. przypadła 81. rocznica wybuchu II wojny światowej, która rozpoczęła się po ataku III Rzeszy Niemieckiej na Polskę. Odbyło się to w porozumieniu z ZSRR. Pierwszy atak miał miejsce o godz. 4:37. W jego następstwie polscy żołnierze wysadzili mosty m.in. w Tczewie. O godz. 4:40 4 Flota Powietrzna feldmarszałka Wolframa von Richthofena przeprowadziła nalot na Wieluń, a zaraz po nim nastąpił ostrzał Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte przez pancernik Schleswig-Holstein.

Aby upamiętnić ten dzień i oddać hołd poległym i zamordowanym w czasie II wojny światowej wspólnie z Władzami Samorządu Starogardzkiego, harcerzami, delegacjami i mieszkańcami, oddaliśmy hołd przy Pomniku Poległych i Zamordowanych Harcerzy przy ul. Mickiewicza w Starogardzie Gdańskim.

fot. Jagoda Kicka (starogardgdanski.naszemiasto.pl)

30 sierpnia na polach w Wolicy Śniatyckiej odbyły się główne uroczystości 100. rocznicy Bitwy pod Komarowem. Organizatorzy upamiętniają zwycięstwo polskiej kawalerii w największej kawaleryjskiej bitwie XX wieku.

W okresie dwudziestolecia międzywojennego historycy wojskowości uznali Bitwę pod Komarowem jako jedno z sześciu największych zwycięstw jazdy polskiej. Dziś miejsca tylko dwóch z nich są nadal w granicach Polski. To Grunwald i właśnie Komarów.

W świadomości wielu ludzi istnieje Bitwa Warszawska, „Cud nad Wisłą” a nie Komarów. Pierwsze próby upamiętnienia tej największej bitwy kawaleryjskiej XX wieku, były w latach 90. Wcześniej nie było klimatu by takie rzeczy robić. Zwłaszcza, że często słyszało się wątpliwości: a czy to dobrze, wschodnia granica tak blisko, po co to przypominać – mówi Robert Galara, chorąży kawalerii ochotniczej, szwadron Opole w barwach 9 Pułku Ułanów Małopolskich, który w tym roku uczestniczył w rekonstrukcji bitwy po raz ósmy.

W rekonstrukcji wzięło około udział 350 kawalerzystów ochotników konno, 100 rekonstruktorów, 300 żołnierzy Wojska Polskiego.

31 sierpnia 1920 roku pod Komarowem na polach Wolicy Śniatyckiej doszło do wielkiego boju kawalerii polskiej z przeważającą siłą oddziałów bolszewickich. Była to ostatnia w historii Europy i jednocześnie największa w XX wieku bitwa kawalerii. Choć uczestniczyła w niej artyleria i piechota, to większość działań przypadło na walkę formacji kawaleryjskich w szyku konnym z użyciem broni białej. Bitwa uznana przez historyków za jedną z przełomowych bitew w historii świata.

Pod Komarowem ułani polskiej I Dywizji Jazdy pułkownika Juliusza Rómmla pokonali kozaków I Armii Konnej generała Siemiona Budionnego. W wyniku całodziennej walki, a był to śmiertelny, zacięty i krwawy bój, polska 1 Dywizja Jazdy odparła natarcie czterokrotnie silniejszego przeciwnika i po zadaniu mu znaczących strat – zmusiła go do zmiany kierunku, odwrotu.

Po stronie polskiej w walce brały udział:

• 1 Dywizja Jazdy, którą dowodził płk Juliusz Rómmel a szefem sztabu był rtm. Aleksander Pragłowski. W skład Dywizji wchodziły:

• 6 Brygada Jazdy, którą dowodził płk Konstanty Plisowski, szefem sztabu był por. Janusz Iliński. 6 Brygada składała się z następujących pułków:

• 1 Pułk Ułanów Krechowieckich pod dowództwem płk. Sergiusza Zahorskiego

• 12 Pułk Ułanów Podolskich pod dowództwem rtm. Tadeusza Komorowskiego

• 14 Pułk Ułanów Jazłowieckich pod dowództwem kpt. art. Michała Belina- Prażmowskiego.

• 7 Brygada Jazdy z dowódcą płk. Henrykiem Brzezowskim i szefem sztabu rtm. Witoldem Morawskim w skład, której wchodzili:

• 2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich pod dowództwem mjr. Rudolfa Ruppa

• 8 Pułk Ułanów Księcia J. Poniatowskiego pod dowództwem rtm. Kornela Krzeczunowicza

• 9 Pułk Ułanów Małopolskich pod dowództwem mjr. Stefana Dembińskiego a także Kombinowany Dywizjon Artylerii Konnej, składający się z 1 i 2 baterii 3 Dywizjonu Artylerii Konnej, 1 baterii 1 Dywizjonu Artylerii Konnej oraz 2 baterii 6 Dywizjonu Artylerii Konnej. Całością działań artylerii w dniu bitwy dowodził major Stefan Trzebiński, pełniący obowiązki dowódcy artylerii konnej 1 Dywizji Jazdy.

Cała 1 Dywizja Jazdy liczyła ok.1500 ułanów, 70 ciężkich karabinów maszynowych oraz 16 dział. Siły Konarmii to ok. 7 tys. żołnierzy, 31 dział, około 270 karabinów maszynowych i 7 samochodów pancernych.

Bój konny pod Komarowem trwał cały dzień. W przebiegu bitwy zarysowały się dwa kompleksy wydarzeń.

Pierwszy etap to bitwa przedpołudniowa, drugi etap to bitwa wieczorna. Przez cały dzień zaangażowanie ułanów było ogromne: siekano, bito kartaczami, rąbano.Nieprzyjaciel, ufny w swe siły, szedł pewny siebie, a ułani z wielką determinacją szli do szarży jedna po drugiej, bo honor żołnierski tak im nakazywał.

Skala całodziennych zmagań w rejonie Komarowa, ich zaciekłość w zmieniającym się co chwila teatrze wojennym, doskonałe dowodzenie i wyszkolenie polskich pułków kawaleryjskich oraz działania z artylerią nie tylko powstrzymały Budionnego w jego marszu w kierunku Warszawy, ale zadały im klęskę z której nie mogli się otrząsnąć do końca działań wojennych.

Zwycięska Bitwa pod Komarowem zapisała się złotymi zgłoskami w „Księdze Chwały Oręża Polskiego”. Żołnierze – ułani i szwoleżerowie służąc Polsce pod hasłem „Bóg, Honor, Ojczyzna”, przelewali krew w imię wolności i niepodległości w wojnie polsko-bolszewickiej. Na tych polach w Wolicy Śniatyckiej poległ najpiękniejszy kwiat polskich pułków, wychowywany na wzorcach swoich dzielnych przodków. W miejscu tym żyje męstwo, honor i nieśmiertelna chwała ułanów polskich.

Janek Cios - Życie Zamościa